Duch jest cudem wszystkich cudów i cała władza wychodzi z Niego. Cud życia jest wynikiem użycia boskiej siły i w zasadzie nie ma na to logicznego wyjaśnienia.

Jeżeli człowiek jest prawdziwie radosny i szczęśliwy znaczy to że jego stan pochodzi z wewnątrz i jest to jego stan umysłu, gdyż nigdy nie można znaleźć prawdziwego szczęścia i radości na zewnątrz, ponieważ te stany są odbiciem jaźni człowieka, tworzone przez duchowe opanowanie.

Kiedy człowiek tworzy tzw. pozory szczęścia wywodzące się ze świata zewnętrznego to owe "szczęście" nigdy nie trwa wiecznie, ponieważ nie jest cechą istnienia ducha. Nieskończona moc i nieograniczone szczęście wynikają tylko z wyższej duchowej egzystencji. I nie ważne ile człowiek ma lat, czy jest młody czy stary, czy ciało jest mocne czy słabe, Duch zawsze czuje się młody i nie objawia żadnych przejawów starości, nie cierpi, nie ma w nim smutku, pozostaje zjednoczony z Bogiem... w prawdzie, mądrości, miłości i rzeczywistości.

Mądrość jest ogromną mocą, może praktycznie wykorzystać wszystkie prawdy. Wszędzie tam, gdzie się pojawia zapala się światło, znika ignorancja, ciemność. Mądrość jest cechą Ducha i ma w sobie cechy szczęścia, prawdy, wiedzy, równowagi, piękna, humoru i pokój. Człowiek duchowy współpracuje z duchowymi prawami Boga. Mądrość potrafi wykorzystać duchową wiedzę i siłę.

Ten Duch, który rządzi całym Wszechświatem jest tym jedynym Ciałem Prawdy, korpusem wiedzy i jedynym ciałem mądrości, a wszystko co istnieje w tej chwili (a tyczy się boskich prawd) jest niezmienne cały czas. Wiodąca człowieka prawda jest nazywana przez niego Jedynym Bogiem, ponieważ prawda nie jest podmiotem jakichkolwiek zmian i chociaż bywa przykryta fałszem, to przychodzi taki czas, że wypływa na powierzchnię i dalej trwa. Podobnie nie mogą być zmienione duchowe prawa, istnieją takie same przez cały czas. Siła duchowa jest dynamiczna i ostateczna a jej stopień jest uzależniony od wartości ucieleśnionej mądrości w nas. Niski stopień mądrości jest oznaką ludzkiej słabości, wówczas wnika fałsz w nauki, religie i te działają jako instrumenty przeciwne Bogu. Często człowiek religijny szuka gdzie indziej wolności, radości, nie tam gdzie może je znaleźć.



Mądrość jest cechą Boga, który zamieszkuje w człowieku jako duch. Dlatego taki człowiek ma zwiększoną wiedzę, mądrość, rozpoznaje Boga. Może on zwiększyć poszukiwania prawdy, która przynosi wyzwolenie od wszelkich ograniczeń, a to przynosi nam bezgraniczną wiedzę i mądrość.

Mądrość to potężne narzędzie do uznania Prawa Bożego. Człowiek, który jest bogaty w mądrość jest również pełny miłości, lecz wiele ludzi oszukuje siebie, nie ma w nich miłości, interpretują te uczucia po swojemu, toteż ich miłość bywa dziwna i niezrozumiała. Miłość nie jest ubrana w słowa, ponieważ jest to stan umysłu a nie rzecz poza umysłem. Miłość jest niezniszczalna i nikt ani nic nie jest w stanie jej zmienić i kiedy jest prawdziwa będzie wiecznie trwać. Ścieżka siły ludzkiego ducha prowadzi do poznania prawdy, wiedzy, mądrości, miłości, która jest Boską miłością.

Inaczej również wygląda rozpowszechnianie duchowych nauk. Wiedza duchowa przenosi człowieka świadomość w umyśle i duszy do Boga. Jest potężnym narzędziem Boga. A z reguły te wszystkie tzw. nauki duchowe zdobywane w szkole i na niedzielnych warsztatach są wytworem złego kultu, który przez fałszywe nauki zniewala ducha i trzyma człowieka w niewiedzy, jak to jest w przypadku wszystkich religii na Ziemi. Nie ma żadnej by głosiła tą stu procentową prawdę, tą Jedną Absolutną. To co dzisiaj się nas uczy jest powodem tego, że stajemy się religijnymi więźniami, wszystkie religie trzymają nas w swoim zrozumieniu a prawdziwy klucz do prawdziwego poznania i mądrości jest w naszym wnętrzu.

Królestwo Boże posiada cuda nad cudami, nieskończona jest Inteligencja Boża, o tym najlepiej wiedzą mistycy. W tej Inteligencji zanurzone są niezliczone miliardy wszechświatów, przez nas ludzi są nie zmierzone, nie do pomyślenia, i ta inteligencja ożywia człowieka. Daje mu moc, radość, pokój, wolność, mądrość, wiedzę. Człowiek, który to rozumie jest błogosławiony. Ten, który trzyma się ciągle tych samych szablonów tkwi w duchowej niewiedzy i nie logicznym rozumowaniu. Takie zdegenerowane osoby prowadzone są na manowce. Ludzka duchowa inteligencja to oświecenie, życie już na prawdziwych zasadach duchowych, zupełne przeciwieństwo do zwykłej ludzkiej egzystencji. Taki człowiek żyje już na oddechu Boga, jest z Nim nierozerwalny niczym dziecko w łonie matki. Człowiek, który jeszcze nie doszedł do tego miejsca łatwo daje się złapać w pułapkę i zwala wszystkie swoje nieszczęścia na innych.

Przede wszystkim daj sobie możliwość stworzenia siebie. Miliony ludzi patrzy na gwiazdy na niebie a tu nie ma żadnych wyników, żadnych cudów, patrzą oczami i są ślepi, słuchają uszami i są głusi i żyją w niewiedzy.

Ludzki duchowy umysł przypomina bezkresny ocean i nie pozwala sobie wyjść z jego objęć, jest w nim potrzebny spokój, zrównoważony umysł, który jest zakorzeniony w tym co Boskie: w prawdzie, mądrości, miłości, radości, które są naszym prawdziwym życiem, a nie te wszystkie ściany książek i materiałów wokół nas, które niby mają nam służyć do duchowego rozwoju.

Zewnętrzna ludzka istota jest pełna ograniczeń. Inna sprawa jest taka, że człowiek chce walczyć o wolność całego świata ale nie widzi potrzeb drugiego człowieka, który mieszka z nim w jednym pokoju. Kto szuka prawdy widzi bliźniego, widzi, że ten również jest stworzony na obraz Boga. Jeśli człowiek zaakceptuje tą prawdę jest zwolniony od wszelkiej ignorancji. Dlatego człowiek powinien być świadomy tego co jest stworzone przez Boga, bez którego nie byłby w stanie wykonać nawet jednego oddechu, pojąć własnej myśli. Czas już wiedzieć, że Duch Boży jest bliżej człowieka niż jego własny oddech. Człowiek nie może uciec od Boga, ponieważ On prędzej czy później wróci do niego niczym bumerang. Jest On życiem życia, duchem Ducha, świadomością Świadomości.

Człowiek, który odrzuca te prawdy jest ignorantem, rozwija w sobie zło, niewiedzę i poprzez zło eliminuje wszystkie swoje duchowe możliwości wzrostu.

Zdegenerowany człowiek staje się obojętny nie tylko na ludzi ale także na Boga. Czym dalej podąża w ten swój świat tym mocniej cierpi i brak mu duchowej energii Bożej. To nie świat da mu ten najcenniejszy klejnot, to co daje świat jest kruche i karłowate: strach, smutek, fałszywa duma, problemy. Człowiek kręci się tylko wokół tego, rozszerza swoją tożsamość ciała i własne dobra materialne i denerwuje się na swojego bliźniego, że czyni mu krzywdy ... a tak naprawdę obaj biegną tym samym torem. Taki człowiek jest materialistą a jego bogiem są pieniądze, posiadłości i chciwość. On stał się jednym z tych, którzy poszli na manowce, mocno uszkodzili siebie ponieważ ich domeną była głupota i niewiedza.

WIESŁAWA